Αφιέρωμα στην 25η Μαρτίου 1821

Γιορτάσαμε σήμερα στην τάξη μας το μεγάλο ξεσηκωμό του Γένους, την 25η Μαρτίου 1821.

Ο όρκος των Φιλικών

Από μέρες πριν είχαμε μιλήσει για τα κυριότερα γεγονότα εκείνης της ηρωικής εποχής, της πιο υψηλής που έχει γνωρίσει η ιστορία των Ελλήνων.

Αναφερθήκαμε στην ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας, το 1814, από τον Τσακάλωφ, το Σκουφά και τον Ξάνθο.

Στον Αλέξανδρο Υψηλάντη που κήρυξε την Επανάσταση στη Μολδοβλαχία, το Φεβρουάριο του 1821, παρασύροντας εκεί τον τουρκικό στρατό και αφήνοντας ελεύθερο πεδίο δράσης στους επαναστάτες της Πελοποννήσου.

Στο θρυλικό Γέρο του Μωριά, το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, την ψυχή της επανάστασης στην Πελοπόννησο, που με τη στρατηγική του ικανότητα κατάφερε μεγάλες νίκες κατά των Τούρκων. Άλωση της Τριπολιτσάς, Μάχη στα Δερβενάκια, τακτική της καμένης γης κατά του Ιμπραήμ, είναι λίγα μόνο από τα κατορθώματά του.

Στον ήρωα Αθανάσιο Διάκο, που πλήρωσε με τη ζωή του και μαρτυρικό τρόπο την αγάπη του για λευτεριά. Ζωντανό τον σούβλισαν οι Τούρκοι. Κι όμως εκείνος άντεξε με ανδρεία το θάνατο χωρίς να δειλιάσει. Γιατί για την πατρίδα ο θάνατος, θάνατος δεν είναι.

Για το γενναίο πυρπολητή Κωνσταντίνο Κανάρη, το φόβο και τον τρόμο των Τούρκων στο Αιγαίο.

Ο Κανάρης που με τα παλικάρια του πλησίαζε μέσα στο σκοτάδι τα τουρκικά πλοία και τα ανατίναζε με μπουρλότα. Το υγρό πυρ των Βυζαντινών ήταν σαν να αναστήθηκε και πάλι στα δικά του χέρια...

Μιλήσαμε όμως και για τις γυναίκες αγωνίστριες. Γιατί σε εκείνο το μεγαλειώδη αγώνα όλοι πολέμησαν. Άντρες, γυναίκες ακόμη και παιδιά. Ξεχωριστή η μορφή της καπετάνισσας Μπουμπουλίνας αλλά και της Μαντώς Μαυρογένη και της Δόμνας Βισβίζη. Και δίπλα στις κυράδες της θάλασσας, δεν ξεχάσαμε τις άλλες καπετάνισσες, τις Σουλιώτισσες, που ο έρωτας της λευτεριάς τις έστειλε να χορέψουν στο Ζάλογγο τον πιο λεβέντικο χορό, το χορό του Ζαλόγγου. Με το "Έχε γεια καημένε κόσμε" στα χείλη, έπεφταν μία μία στο γκρεμό, προτιμώντας το θάνατο από τη σκλαβιά και την ταπείνωση.

Πόσοι ακόμη αγωνιστές δεν έκαμαν τότε το ίδιο; Κι ας μην προλάβαμε εμείς να μιλήσουμε για εκείνους.

Παπαφλέσσας. Ένας ακόμη ήρωας που έπεσε νεκρός στο πεδίο της μάχης, στο Μανιάκι. Νέος Λεωνίδας, απέναντι στους αμέτρητους στρατιώτες του Ιμπραήμ. Τόση ήταν η γενναιότητά του, που ο εχθρός του ζήτησε μετά το πέρας της μάχης να στήσουν το νεκρό παλικάρι σε ένα δέντρο για να τον φιλήσει σε ένδειξη τιμής.

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Ο αρχιστράτηγος της Στερεάς Ελλάδας. Πλήρωσε και αυτός με τη ζωή του. Ένα μικρό μνημείο θυμίζει ακόμη σήμερα τον τόπο που τον βρήκε το βόλι. Εμείς συνήθως το προσπερνάμε αδιάφοροι, και προσέχουμε περισσότερο το γήπεδο που έχει το όνομά του... Οι δικοί μας ήρωες είναι πια εκείνοι που σουτάρουν στα αντίπαλα δίχτυα τη στρογγυλή θεά. Όμως αν άντρες σαν τον Καραϊσκάκη δεν είχαν δώσει τη ζωή τους, εμείς σήμερα δε θα είχαμε πατρίδα. Και όποιος δεν έχει πατρίδα, δεν έχει τίποτα!

Και αν χιλιάδες είναι οι μορφές των αγωνιστών του '21, και αναρίθμητες οι ηρωικές στιγμές, είναι και μία που ξεχωρίζει και στέκεται πιο ψηλά... Το Μεσολόγγι. Και οι Ελεύθεροι πολιορκημένοι του. Με αποκορύφωμα την Έξοδο του Μεσολογγίου.

Όλα αυτά τιμήσαμε σήμερα στην τάξη μας με ένα μικρό αφιέρωμα των παιδιών. Με ποιήματα που διδαχθήκαμε στο μάθημα της Γλώσσας και με τραγούδια που δίδαξε η μουσικός της τάξης μας.

Στο ηχητικό ντοκουμέντο που ακολουθεί μπορείτε να ακούσετε ένα μικρό απόσπασμα της γιορτούλας μας: