Γατάκια στον κήπο

Αυτός είναι ο γάτος μου. Ένας καλοθρεμμένος και αρχοντομαθημένος γάτος που ζει μόνιμα στο εξοχικό της οικογένειας, σε ένα μικρό χωριουδάκι της Ηπείρου.

Όνομα δεν του έχουμε δώσει. Είναι απλά ο γάτος! Γέννημα θρέμμα του χωριού μας και μόνιμος κάτοικός του, καλοκαίρι και χειμώνα.

Κρατάει όμως από μεγάλο τζάκι. Ο πατέρας του έφτασε στο χωριό μέσα σε καλαθάκι, με επίσημη ταυτότητα και περιλαίμιο. Τον έφερε δώρο ο αδερφός μου στον μπαμπά μας που έχει μεγάλη αδυναμία στις γάτες. Λίγο αργότερα η ξαδερφούλα μου του χάρισε και όνομα: Τον βάφτισε Κεν. Έτσι τον τωρινό μας γάτο, το παιδί του, τον λέμε καμιά φορά και γιο του Κεν. Εξάλλου μοιάζουν με τον πατέρα του σαν δυο σταγόνες νερό.


Κι αυτή είναι η ... Γκρέτα Γκάρμπο. Η επίσημη σύζυγος του γιου του Κεν. Μια γάτα προκομμένη, αντίθετα από τον ακαμάτη σύντροφό της, που της αρέσει πολύ να ποζάρει για φωτογραφίες.


Όχι πως εκείνος πάει πίσω... Το βλέπετε και μόνοι σας!

Κι αυτά είναι τα Γκρετάκια! Δηλαδή τα φετινά μας γατάκια. Η μαμά τους τα έφερε στον κόσμο στα τέλη Ιουλίου και τα έκρυψε στην άκρη του κήπου, πίσω από κάτι ξύλα, παλιές σανίδες και πέτρες.

Εκεί συναντούσα κάθε μέρα τη γατοοικογένεια και μοιραζόμουνα μαγεμένη τις τρυφερές στιγμές της μάνας με τα παιδιά της. Για δείτε εδώ. Μια μπάλα και οι τρεις τους την ιερή ώρα του θηλασμού.

Το πιο λαίμαργο από τα δύο ήταν το ασπρόμαυρο. Πρώτο όρμαγε να φάει και τελευταίο πάντα σταμάταγε το θηλασμό. Το άλλο, το τιγρέ, καθόταν στο μεταξύ και με παρατηρούσε με περιέργεια. Έστω και με ένα μάτι. Θα ξέρετε βέβαια ότι τα γατάκια όταν γεννιούνται είναι τελείως τυφλά.

Τα ματάκια τους ανοίγουν αρκετές μέρες αργότερα και μάλιστα σταδιακά.

Αυτό βεβαίως καθόλου δεν τα εμπόδιζε να τρυπώνουν ανάμεσα στις σανίδες

αλλά και να κάνουν χίλιες δυο άλλες σκανταλιές!

Για δείτε τα εδώ. Λες και προπονούνται για να πάρουν μέρος σε αγώνες τζούντο!

Και δείτε και πόζα!

Πέστε μου, δεν είναι υπέροχα;

Πριν λίγες μέρες που ξαναβρέθηκα στο χωριό, βρήκα πια τα γατάκια κοτζάμ γάτες. Πάντα όμως πανέμορφα και παιχνιδιάρικα:

Μόνο τους γονείς τους είδα λίγο σκεφτικούς:

Εκείνοι ξέρουν πως έρχεται ο χειμώνας. Και πως οι μέρες τους θα είναι πια δύσκολες.

Θα μείνουν μόνα τους στο χωριό και μόνα τους πια θα πρέπει να αναζητήσουν τροφή. Τέρμα οι γατοτροφές που τα κέρναγε κάθε μέρα ο πατέρας.


Ακόμη και ο κόκκινος γέρικος γάτος μας. Ο μαχμουρλής... Θα αφήσει θέλει δε θέλει το ραχάτι του και θα σταματήσει να χτενίζει περιπαθώς τη γούνα του. Μπροστά στον αγώνα για την επιβίωση, τίποτε άλλο δε μετράει.

Ελπίζω πως από του χρόνου θα είμαι για πάντα μαζί τους. Και άλλο δύσκολο χειμώνα δε θα περάσουν. Εκεί, στον όμορφο τόπο που πέρασα τα παιδικά μου χρόνια και που ήρθε ο καιρός να ξαναγυρίσω κοντά του.