EMENA ME NOIAZEI

"Εμένα με νοιάζει", έτσι λέγεται το κεφάλαιο της Γλώσσας στο οποίο βρισκόμαστε αυτό το διάστημα.

Και στο κεφάλαιο αυτό ακριβώς ήρθε ο ιός της νέας γρίπης να μας διακόψει. Ευτυχώς χωρίς να δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα σε κανέναν. Ποιος ξέρει; Ίσως και να έπρεπε αυτό να γίνει για να δούμε στην πράξη πως κι εμάς μας νοιάζει τον έναν για τον άλλον.

Τώρα λοιπόν που η αρχική αγωνία υποχώρησε, βλέποντας την ήπια εξέλιξη των συμπτωμάτων σε όσους νόσησαν, αφιερώνουμε σε όλους το παρακάτω διήγημα:

ΗΛΙΑΣ Χ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ:

ΤΟ ΜΟΥΛΑΡΙ*

Ήταν πολύ γέρος, είχε πια καμπουριάσει για τα καλά, αλλά διέμενε πάντα (φτενός και ολομόναχος) σε ένα απομονωμένο καλύβι, στους πρόποδες του βουνού. Διασταυρωθήκαμε τυχαία στην Χώρα. Ανάβλεψε μόλις με είδε, έβγαλε αμέσως τον καλοκαιρινό του σκούφο και σκύβοντας ακόμη πιο βαθιά,

- Καλή σου μέρα, κυρ γιατρέ, μου λέει.

Κάποιοι με κύτταξαν περίεργα, σχεδόν επιτιμητικά.

Τον πλησίασα και του έτεινα το χέρι.

- Τι κάνει ο Ιάσων; τον ρωτώ.

Μια χαρά, σε χαιρετάει, μου απαντάει.

Βιάστηκε να φύγει, λίγο σαν να ντρεπόταν.

Προχώρησα κι εγώ - κι έφερα στο νου μου εκείνη την απρόσμενη νυχτερινή του επίσκεψη, τον περασμένο Γενάρη, όταν (ζητώντας μου συνέχεια συγγνώμη και κλαίγοντας με αναφυλλητά) μου ζήτησε να πάω να δω τον Ιάσονα, το γέρικο μουλάρι του που πέθαινε.

"Κάτι θα καταλάβεις", επέμενε. Κι ύστερα, κατεβάζοντας το κεφάλι: "Ζήσαμε πάνω από τριάντα χρόνια μαζί, και θέλω να φύγω πριν από τον Ιάσων", πρόσθεσε κάπως ντροπαλά.

Ναι, έτσι πρέπει. Να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο. Ακόμη και όταν ο άλλος είναι ο τετράποδος φίλος μας. Ακόμη περισσότερο βέβαια όταν πρόκειται για άνθρωπο. Αλλιώς άλλος θα έχει το όνομα "μουλάρι" και άλλος τη χάρη...

Με την ευκαιρία δημοσιεύουμε και μια εργασία μαθητή της τάξης μας, του Μάνου Γ., που γράφτηκε στα πλαίσια του κεφαλαίου ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ:

Το περασμένο Σάββατο επισκέφτηκα τον παππού μου στη Μαλακάσα. Η Μαλακάσα είναι ένα χωριό 40 χλμ από την Αθήνα.

Ο παππούς μου δεν είναι μεγάλος στην ηλικία, αλλά μένει μόνος εκεί. Για παρέα έχει τα ζωάκια του, κότες, γάτες, κατσικάκια και το σκύλο του.

Αγαπώ πολύ τον παππού μου και συνεχώς τον σκέφτομαι. Νοιάζομαι γι' αυτόν αλλά και για τα ζωάκια του. Ιδιαίτερα όμως νοιάζομαι για το σκύλο του παππού μου που πλησιάζει το τέλος του. Έχει αρχίσει να το καταλαβαίνει και ο ίδιος. Δεν είναι ζωηρός όπως ήταν πριν ένα χρόνο που παίζαμε.

Ζήτησα από τον παππού μου να πηγαίνω κάθε σαββατοκύριακο και να τον βλέπω, γιατί στενοχωριέμαι πάρα πολύ. Επίσης του είπα να φέρει άλλο ένα σκυλάκι να του κάνει παρέα. Μακάρι να έμενα κι εγώ μαζί του...

Τι τρυφερότητα κρύβει η καρδιά ενός παιδιού! Είναι αυτή ακριβώς η τρυφερότητα και αγνότητα της ματιάς τους που κάνει την τέχνη των παιδιών να προσεγγίζει την τέχνη των μεγάλων δημιουργών.

Μακάρι η ίδια τρυφεράδα να συνοδεύει όλους μας. Και ίδια να νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλο. Και με σύνθημα το ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ να μην προσπερνάμε αδιάφοροι τα προβλήματα. Αν θέλουμε, βέβαια, να λεγόμαστε άνθρωποι...

________________________

*ΣΗΜΕΙΩΣΗ: τηρήθηκε η ορθογραφία του κειμένου, εκτός από το πολυτονικό σύστημα τονισμού για τεχνικούς λόγους.

ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ: Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

http://tetartaki.blogspot.com/2009/11/blog-post_19.html