Ανοίξαμε φόρουμ... Πετάξτε με τα φτερά της πεταλουδίτσας για να το βρείτε!

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940


Αέραααααα!

Αφιέρωμα στο έπος του '40



28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940....


Απόσπασμα από τη γιορτούλα της τάξης μας

ΚΟΡΟΪΔΟ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ....






  1. Η πορεία προς το Μέτωπο. (Απόσπασμα από το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ του Οδυσσέα Ελύτη)

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ





Τα τραγούδια της Σοφίας Βέμπο


της τραγουδίστριας της νίκης




ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (Μ. Τραϊφόρος)



Μες τους δρόμους τριγυρνάνε,

οι μανάδες και ζητάνε ν' αντικρίσουνε

τα παιδιά τους π' ορκιστήκαν,

στο σταθμό σαν χωριστήκαν να γυρίσουνε.

Μα για κείνους πού 'χουν φύγει

και η δόξα τους τυλίγει,

ας χαιρόμαστε και καμιά ποτέ ας μην κλάψει

κάθε πόνο της ας κλάψει κι ας ευχόμαστε.

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,

που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά.

Παιδιά, στη γλυκιά Παναγιά,

προσευχόμαστε όλες, νά 'ρθετε ξανά.

Λέω σ' όσες ξαγρυπνάνε

και για κάποιον ξενυχτάνε και στενάζουνε,

πως η πίκρα κι η τρεμούλα

σε μια γνήσια Ελληνοπούλα δεν ταιριάζουνε.

Ελληνίδες του Ζαλόγγου

και της πόλης και του λόγγου και Πλακιώτισσες,

όσο κι αν πικρά πονούμε,

υπερήφανα ας πούμε σα Σουλιώτισσες.

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,

που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά.

Παιδιά, στη γλυκιά Παναγιά,

προσευχόμαστε όλες, νά 'ρθετε ξανά.

Mε της Νίκης τα φτερά,

σας προσμένουμε παιδιά.



Στο πόλεμο βγαίν' ο Ιταλός



Στο πόλεμο βγαίνει ο Ιταλός

κι ου τσουλιάς του λέει

έβγα Μουσουλίν

έριμη του φουστάν του κουρουμπλί

γιατί δε βγαίνεις καταδώ

κι έχω μια όρεξ' ορέ να σε ιδώ

Κι κεί σιαπάν, σιαπάν στη Κορυτσά

Λεν τα παιδιά μας ούλα έλα παραδώ

ουρέ για να σ'ιδώ και γω,

γιατί δε βγαίνεις να σ'ιδώ,

ουρέ γιατί μας κάνεις το λαγό;

Καίει ου ήλιος καίει, καίει μανάραμ καίει

και αυτοί μιλάν για χιόνια λάσπες και βροχές

ε'ρι λάσπες και βροχές

Το πόλεμο τι, μωρ τι, τι τουν ήθελεις

και σε περιγελούνει οι άντρες σα σε δούνε

παράτα τη, μωρ τηνπαλληκαριά

τα τάγκς, και τα κανόνια, δεν είναι, μακαρόνια

Πού 'σε ουρέ Μπενίτου κρυμμένους στη σπηλιά

ουρέ κατέβα παρακάτου, φουβάμαι τουν τσουλιά

έρι φουβάμαι τουν τσουλιά



ΒΑΖΕΙ Ο ΝΤΟΥΤΣΕ ΤΗ ΣΤΟΛΗ ΤΟΥ



Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του

και τη σκούφια την ψηλή του

μ' όλα τα φτερά. (2)

Και μια νύχτα με φεγγάρι

την Ελλάδα πάει να πάρει βρε το φουκαρά. (2)

Ωχ! Τον τσολιά μας το λεβέντη

βρίσκει στα βουνά..

και ταράζουν τον αφέντη το μακαρονά.

Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο,

με τους τσολιάδες ποιος μου είπε να τα βάνω;

Ξεκινάει την άλλη μέρα

μα και πάλι ακούει: "Αέρα!"

από τον τσολιά. (2)

Δρόμο παίρνει και δρομάκι

και πηδάει το ποταμάκι

ξέρει τη δουλειά. (2)

Ωχ! Τρώει τις σφαίρες σαν χαλάζι

από τον τσολιά

κι όλο στρατηγούς αλλάζει

για να βρει δουλειά.

Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο

και στείλε γρήγορα τα μαύρα μου να βάνω.

Στέλνει ο νέος Ναπολέων

μεραρχίες πειναλέων

στο βουνό ψηλά, (2)

για να βρουν το διάβολο τους

κι ο στρατός μας αιχμαλώτους

τσούρμο κουβαλά. (2)

Ωχ! Και οι "κένταυροι" οι καημένοι

βρε τι τρομερό,

νηστικοί, ξελιγωμένοι, πέφτουν στο νερό.

Αχ, Γκράτσι, να μη σε δω Γράτσι,

γιατί σε κάρβουνα αναμμένα έχω κάτσει.

Τρέχουν σαν τρελοί στους βράχους

κι από μας κι απ' τους συμμάχους

τρώνε την κλωτσιά. (2)

Και χωρίς πολλές κουβέντες

μπήκαν έλληνες λεβέντες,

μες στην Κορυτσά. (2)

Ωχ! Μέσα στ' Αργυρόκαστρο

εμπήκε το χακί

και σημαία κυματίζει

τώρα ελληνική.

Αχ, Τσιάνο, θα σκοτωθώ Τσιάνο,

γιατί σε λίγο και τα Τίρανα τα χάνω.

Και πάθαν οι καημένοι μεγάλη συμφορά

κι η Ρώμη περιμένει κι εκείνη τη σειρά.



ΚΟΡΟΪΔΟ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ



Με το χαμόγελο στα χείλη

παν οι φαντάροι μας μπροστά

και γίναν οι Ιταλοί ρεζίλι,

γιατί η καρδιά τους δε βαστά.

Βρέχει. Και κάτω από την τέντα

δεν κάνουν βήμα προς τα μπρος

και λένε στ' ανακοινωθέντα:

"Φταίει ο κακός μας ο καιρός..."

Επωδός:

Κορόιδο Μουσολίνι

κανένας δε θα μείνει,

εσύ και η γελοία

η φασιστική Ιταλία

τρέμετε όλοι το χακί.

Δεν έχεις διόλου μπέσα

κι όταν θα μπούμε μέσα,

ακόμα και στη Ρώμη

γαλανόλευκη θα υψώσουμε

σημαία ελληνική.





Powered by eSnips.com

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ '40

28 Οκτωβρίου 1940. Γενική Επιστράτευση.


Ξεκινάνε με χαμόγελο και ψηλά το κεφάλι. Σαν Έλληνες. Και απόφαση ή να νικήσουν ή να πεθάνουν. Κι ο ποιητής ενθουσιασμένος θα φωνάξει:

"Μεθύστε με τ' αθάνατο κρασί του '21!"


Στο μέτωπο έχουν κιόλας αρχίσει οι μάχες. Οι φαντάροι μας με την ιαχή "Αέραααααα" ορμούν ενάντια στον εχθρό.



Η τραγουδίστρια της νίκης, η Σοφία Βέμπο, δίνει τη δική της μάχη στα μετόπισθεν για να κρατήσει ακμαίο το ηθικό και των στρατιωτών και του άμαχου πληθυσμού.


Ατέλειωτες πορείες επάνω στα βουνά της Ηπείρου. Και ο χειμώνας έχει κιόλας αρχίσει.


Ο εξοπλισμός του στρατού μας πενιχρός. Με γαϊδουράκια και μουλάρια αγωνίζονται να μεταφέρουν τα πολεμοφόδια. Αλλά δε φτάνουν. Και τότε αναλαμβάνουν το τιτάνιο έργο οι γυναίκες της Πίνδου.


Πολλές φορές τελείως νηστικοί, περπατούν μέσα σε χιόνι που τους φτάνει μέχρι τα γόνατα. Παγώνουν τα πόδια μα καίνε οι καρδιές. Δε φτάνει αυτή η φωτιά να ζεστάνει τα κρυσταλλιασμένα πόδια. Και πολλοί ακρωτηριάζονται από γάγγραινα.



Τίποτα όμως δεν μπορεί να ακρωτηριάσει την ψυχή του Έλληνα. Και δε χάνει ευκαιρία να το ρίχνει στο χορό και στο τραγούδι. Με το ίδιο χαμόγελο που ξεκίνησε για τον πόλεμο.

Και η Βέμπο να επιβεβαιώνει: Με το χαμόγελό στα χείλη, πάνε οι φαντάροι μας μπροστά, και γίναν οι Ιταλοί ρεζίλι, γιατί η καρδιά τους δε βαστά. Κορόιδο Μουσολίνι, κανένας δε θα μείνει...



Όχι μόνο η Βέμπο, όλες οι γυναίκες αγωνίζονταν. Η καθεμία όπως μπορούσε καλύτερα. Μια από τις σπουδαιότερες μάχες που έδωσαν οι γυναίκες ήταν και "η φανέλα του στρατιώτη".

Άλλες πάλι γυναίκες έφτασαν ως το μέτωπο ως Αδελφές Νοσοκόμες. Και πολλές πλήρωσαν με τη ζωή τους την απόφαση να φτάσουν ως εκεί. Γιατί ο πόλεμος δεν ξεχωρίζει άντρες και γυναίκες...

Οι νίκες στο μέτωπο διαδέχονται η μία την άλλη. Εδώ ο ελληνικός στρατός ελευθερώνει την Κορυτσά.


Τρελός ενθουσιασμός σε όλη τη χώρα.



Το οχυρό Ρούπελ. Χρυσές σελίδες δόξας γράφτηκαν εδώ όταν οι Γερμανοί επιτέθηκαν στην πατρίδα μας.




Η μάχη της Κρήτης. Η τελευταία μάχη υπήρξε και η πιο ηρωική.


Η Ελλάδα πέφτει στα χέρια των Γερμανών και των Ιταλών.

Η μαύρη περίοδος της Κατοχής αρχίζει...

Οι Γερμανοί κατακτητές στην Ακρόπολη



Ο Γλέζος και ο Σάντος στην πρώτη πράξη αντίστασης του λαού:

Κατεβάζουν τη γερμανική σημαία, τη σβάστικα, από την Ακρόπολη. 30 Μαΐου 1941. Λίγες μόλις μέρες μετά την κατάκτηση της χώρας από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς.

Η επέτειος του ΟΧΙ το 1941.

Έφιπποι Γερμανοί κυνηγούν τους διαδηλωτές.



Η πείνα θέρισε πάνω από 100 χιλιάδες ανθρώπους στα χρόνια της Κατοχής.
Χιλιάδες ήταν και τα παιδιά που πλήρωσαν με τη ζωούλα τους...


Μεσάνυχτα της 25ης Νοεμβρίου 1942. Οι ομάδες της Εθνικής Αντίστασης ανατινάζουν τη γέφυρα στο Γοργοπόταμο.


Πολλά χωριά πλήρωσαν τη μανία των Γερμανών με ολοκαύτωμα.


Χιλιάδες πατριώτες εκτελέστηκαν.


Το αίμα όλων αυτών των αθώων θυμάτων της θηριωδίας του Χίτλερ και του Μουσολίνι, πότισε και θέριεψε το πολύτιμο λουλούδι της λευτεριάς:


12 Οκτωβρίου 1944. Οι Έλληνες γιορτάζουν την απελευθέρωση της πατρίδας!


Αυτά τα γεγονότα γιορτάζουμε και τιμούμε και μεις σήμερα.

Τις χιλιάδες νεκρούς, τις χιλιάδες ήρωες.

Που έδωσαν τη δική τους ζωή για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940



ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ:


Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ





"Ξημερώνοντας τ' Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χιμάρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ' την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σκεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο.


Δώδεκα μέρες κιόλας είχαμε μεις πιο πίσω, στα χωριά. Κι απάνω που συνήθιζε τ' αυτί μας πάλι στα γλυκά τριξίματα της γης, και δειλά συλλαβίζαμε το γάβγισμα του σκύλου ή τον αχό της μακρινής καμπάνας, να που ήταν ανάγκη, λέει, να γυρίσουμε στο μόνο αχολόι που ξέραμε: στο αργό και στο βαρύ των κανονιών, στο ξερό και στο γρήγορο των πολυβόλων.


Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ' τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ' ένα μικρό δαδί, μία μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα.

Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό πιο κι απ' την κούραση ανυπόφερτο.

Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ' αεροπλάνα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το 'χε συνήθειο του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως.


Τότες, χωμένοι μες στις ρεματιές, γέρναμε το κεφάλι από το μέρος το βαρύ, όπου δε βγαίνουνε όνειρα. Και τα πουλιά μας θύμωναν, που δε δίναμε τάχα σημασία στα λόγια τους - ίσως και που ασκημίζαμε χωρίς αιτία την πλάση. Άλλης λογής εμείς χωριάτες, μ' άλλω λογιώ ξινάρια και σιδερικά στα χέρια μας, που ξορκισμένα να 'ναι.


Δώδεκα μέρες κιόλας, είχαμε μεις πιο πίσω στα χωριά κοιτάξει σε κατρέφτη, ώρες πολλές, το γύρο του προσώπου μας. Κι απάνω που συνήθιζε ξανά το μάτι μας τα γνώριμα παλιά σημάδια, και δειλά συλλαβίζαμε το χείλο το γυμνό ή το χορτάτο από τον ύπνο μάγουλο, να που τη δεύτερη τη νύχτα σάμπως πάλι αλλάζαμε, την τρίτη ακόμη πιο πολύ, την ύστερη, την τέταρτη, πια φανερό, δεν ήμασταν οι ίδιοι.

Μόνε σαν να πηγαίναμε μπουλούκι ανάκατο, θαρρούσες, απ' όλες τις γενιές και τις χρονιές, άλλοι των τωρινών καιρών κι άλλοι πολλά παλιών, που 'χαν λευκάνει απ' τα περίσσια γένια. Καπεταναίοι αγέλαστοι με το κεφαλοπάνι, και παπάδες θεριά, λοχίες του '97 ή του '12, μπαλτζήδες βλοσυροί πάνου απ' τον ώμο σειώντας το πελέκι, απελάτες και σκουταροφόροι, με το αίμα επάνω τους ακόμη Βουργάρων και Τούρκων.

Όλοι μαζί, δίχως μιλιά, χρόνους αμέτρητους αγκομαχώντας πλάι πλάι, διαβαίναμε τις ράχες, τα φαράγγια, δίχως να λογαριάζουμε άλλο τίποτε. Γιατί, καθώς όταν βαρούν απανωτές αναποδιές τους ίδιους τους ανθρώπους πάντα, συνηθάν εκείνοι στο Κακό, τέλος του αλλάζουν όνομα, το λεν Γραμμένο ή Μοίρα - έτσι κι εμείς επροχωρούσαμε ίσια πάνου σ' αυτό που λέγαμε Κατάρα, όπως θα λέγαμε Αντάρα ή Σύγνεφο. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή, το πιο συχνά,ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας.


Κι ότι ήμασταν σιμά πολύ στα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες, μήτε αρρώστους και γερούς, μήτε φτωχούς και πλούσιους, το καταλαβαίναμε. Γιατί κι ο βρόντος πέρα, κάτι σαν καταιγίδα πίσω απ' τα βουνά, δυνάμωνε ολοένα, τόσο που καθαρά στο τέλος να διαβάζουμε το αργό και το βαρύ των κανονιών, το ξερό και το γρήγορο των πολυβόλων.

Ύστερα και γιατί, ολοένα πιο συχνά, τύχαινε τώρα ν' απαντούμε απ' τ' άλλο μέρος να' ρχονται οι αργές οι συνοδείες με τους λαβωμένους. Όπου απιθώνανε χάμου τα φορεία οι νοσοκόμοι, με τον κόκκινο σταυρό στο περιβραχιόνιο, φτύνοντας μέσα στις παλάμες, και το μάτι τους άγριο για τσιγάρο. Κι οπού κατόπι, σαν ακούγανε για πού τραβούσαμε, κουνούσαν το κεφάλι, αρχινώντας ιστορίες για σημεία και τέρατα.

Όμως εμείς το μόνο που προσέχαμε ήταν εκείνες οι φωνές μέσα στα σκοτεινά, που ανέβαιναν, καυτές ακόμη από την πίσσα του βυθού ή το θειάφι: «Οϊ Οϊ, μάνα μου»,«οϊ οϊ, μάνα μου», και κάποτε, πιο σπάνια, ένα πνιχτό μουσούνισμα, ίδιο ροχαλητό, που 'λεγαν, όσοι ξέρανε, είναι αυτός ο ρόγχος του θανάτου.


Ήταν φορές που εσέρνανε μαζί τους κι αιχμαλώτους, μόλις πιασμένους λίγες ώρες πριν, στα ξαφνικά γιουρούσια που κάναν τα περίπολα. Βρομούσανε κρασί τα χνότα τους, κι οι τσέπες τους γιομάτες κονσέρβα ή σοκολάτες. Όμως εμείς δεν είχαμε, ότι κομμένα τα γιοφύρια πίσω μας, και τα λίγα μουλάρια μας, κι εκείνα ανήμπορα μέσα στο χιόνι και στη γλιστράδα της λασπουριάς.


Τέλος, κάποια φορά, φανήκανε μακριά οι καπνοί που ανέβαιναν μεριές μεριές, κι οι πρώτες στον ορίζοντα κόκκινες, λαμπερές φωτο-βολίδες."

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΣΧΟΛΕΙΟΥ - ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ


Η συνεργασία του σχολείου με την οικογένεια είναι εκ των ων ουκ άνευ στην παιδαγωγική διαδικασία. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί και πάγια υποχρέωση των εκπαιδευτικών με βάση το γράμμα της σχετικής νομοθεσίας της χώρας μας. Συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται στο προεδρικό διάταγμα 201 (Φ.Ε.Κ. 161, τεύχος πρώτο, 13 Ιουλίου 1998 - άρθρο 11 -)



Ταυτόχρονα στο ίδιο άρθρο ορίζεται πως:



Έτσι και στο δικό μας σχολείο από την πρώτη κιόλας ημέρα της σχολικής χρονιάς δόθηκε ιδιοχείρως στους γονείς που προσήλθαν στον αγιασμό έντυπο στο οποίο αναφέρονταν επί λέξει τα ακόλουθα:

"Οι συναντήσεις με τους δασκάλους της τάξης θα πραγματοποιηθούν σε μέρες και ώρες που θα σας ανακοινωθούν σύντομα από τη διεύθυνση του σχολείου. Τόσο για παιδαγωγικούς λόγους όσο και για την εύρυθμη λειτουργία του σχολείου η συνεργασία σας με το δάσκαλο δεν μπορεί να γίνεται σε χρόνο που δεν έχει καθοριστεί για το σκοπό αυτό (π.χ. όχι κατά την πρωινή προσέλευση, την ώρα της αποχώρησης των μαθητών ή στα διαλείμματα ) Η καλή συνεργασία ανάμεσα στο σχολείο και στην οικογένεια θεωρείται από την παιδαγωγική επιστήμη εκ των ων ουκ άνευ για τη σχολική επιτυχία του μαθητή. Όσο πιο στενή είναι η συνεργασία και όσο πιο ειλικρινής και φιλική η σχέση ανάμεσα στους γονείς και στο δάσκαλο, τόσο πιο θετικό γίνεται το περιβάλλον του σχολείου για το μαθητή. Επειδή όμως η συνεργασία αυτή οφείλει να στηρίζεται σε επιστημονικές αρχές και όχι να αποτελεί μια απλή κοινωνική επαφή, ζητάμε την κατανόησή σας στην επιμονή μας να πραγματοποιείται μόνο σε χρόνο που έχει καθοριστεί από πριν για το σκοπό αυτό και όχι πρόχειρα και τυχαία. Μόνο έτσι ο δάσκαλος θα μπορεί να προετοιμάζεται σωστά αλλά και να κρατά σημειώσεις από όσα συζητηθούν. Ταυτόχρονα δίνουμε και το καλό παράδειγμα στα παιδιά αλλά και τους διδάσκουμε απαραίτητες αρχές και αξίες της κοινωνικής ζωής κυρίως όμως πως το έργο του σχολείου και η φοίτησή τους σ’ αυτό αποτελούν κάτι σημαντικό. Καλό είναι στις συναντήσεις αυτές να συμμετέχουν και οι δύο γονείς αλλά και το ίδιο το παιδί. Πέρα βέβαια από τις συναντήσεις που θα ορίζει το σχολείο, μπορεί και ο γονέας όταν συντρέχει λόγος να ζητά συνάντηση με το δάσκαλο ή και με το διευθυντή του σχολείου και τα άλλα στελέχη εκπαίδευσης.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Σχολείο: Διευθύντρια κ. ......... - τηλ. .............
Υπεύθυνη δασκάλα τάξης: ....... )- κιν. ...... – e-mail ..........

ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΑΞΗΣ: Αν διαθέτετε πρόσβαση στο ίντερνετ, μπορείτε να επισκεφθείτε για περισσότερη ενημέρωση γύρω από τις δραστηριότητες της τάξης το blog http://tetartaki.blogspot.com "

Για ευνόητους λόγους παραλείψαμε από την παρούσα δημοσίευση στο διαδίκτυο αφενός τα ονόματα των εκπαιδευτικών και αφετέρου τους αριθμούς τηλεφώνων και το e-mail, που αναφέρονταν στην ανακοίνωση που δόθηκε στους γονείς.

Το ίδιο έντυπο φροντίσαμε τις επόμενες μέρες να φτάσει στα χέρια όλων των γονέων της τάξης, χωρίς καμία εξαίρεση, ώστε όλοι να γνωρίζουν και την αξία που δίνουμε στο θέμα της συνεργασίας αλλά και τους τρόπους που μπορούν να επικοινωνήσουν τόσο με το σχολείο όσο και με την υπεύθυνη δασκάλα της τάξης.

Επιπλέον κοινοποιήσαμε στους γονείς ανακοίνωση του σχολείου με την οποία καλούσαμε όλους σε συνάντηση στις 17 Σεπτεμβρίου 2009. Πράγματι την ημέρα αυτή προσήλθαν στην αίθουσα της τάξης σχεδόν όλοι οι γονείς των μαθητών της τάξης και παρακολούθησαν ομιλία της δασκάλας της τάξης, υπέβαλαν απορίες και παρατηρήσεις και στη συνέχεια παρέμειναν όσοι το επιθυμούσαν για ατομική συνεργασία.

Κατά τη συνάντηση αυτή τονίστηκε από τη δασκάλα της τάξης ότι αμέσως μόλις σταθεροποιηθεί το πρόγραμμα του σχολείου, θα οριστεί μία μέρα την εβδομάδα για συναντήσεις με τους γονείς. Πράγματι λίγες ημέρες αργότερα ανακοινώθηκε στους μαθητές ότι:

ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ ΜΕΣΗΜΕΡΙ, ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΛΗΞΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗ ΛΗΞΗ ΤΗΣ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ, ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΙΣ 13.25, ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΝΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΔΑΣΚΑΛΑ.

Αρκετοί γονείς ως τώρα έχουν κιόλας αξιοποιήσει τη μέρα αυτή, πχ την περασμένη Πέμπτη προσήλθαν γονείς επτά μαθητών από τους 21 που έχουμε συνολικά.

Θυμίζουμε επίσης ότι έχει ζητηθεί να υπάρχει στην τσάντα των μαθητών μια κίτρινη πλαστική θήκη ειδικά για την αποστολή γραπτών μηνυμάτων ανάμεσα στους γονείς και τη δασκάλα.

Επομένως ο κάθε γονιός έχει τον τρόπο όταν το επιθυμεί και τη δασκάλα άμεσα να συναντήσει στις προκαθορισμένες συναντήσεις κάθε Πέμπτης αλλά και ενδιάμεσα να επικοινωνήσει μαζί της είτε με γραπτό σημείωμα, είτε τηλεφωνικά είτε μέσω διαδικτύου.

Επειδή όμως στην τάξη διδάσκουν και άλλοι εκπαιδευτικοί, το σχολείο καθόρισε και ημερομηνίες κοινής ημέρας συνεργασίας για όλους τους γονείς και όλους τους εκπαιδευτικούς. Ήδη έχουν ενημερωθεί οι μαθητές πως η επόμενη κοινή συνάντηση θα γίνει το μεσημέρι της 2ας Νοεμβρίου 2009, ημέρα Δευτέρα.

Στα ίδια πλαίσια έχουν προκαθοριστεί ως ημερομηνίες κοινών συναντήσεων για όλες τις τάξεις του σχολείου οι ακόλουθες ημερομηνίες:

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ, Τρίτη, 15/12/2009

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ, Τετάρτη, 3/2/2010

ΜΑΡΤΙΟΣ, Παρασκευή, 19/3/2010

ΙΟΥΝΙΟΣ, Τρίτη, 15/6/2010

Εννοείται πως όταν υπάρχει επίσημη συνάντηση του σχολείου, δε θα πραγματοποιείται και δεύτερη συνάντηση μέσα στην ίδια εβδομάδα, ώστε να μην αποδυναμώνεται η προσέλευση των γονιών στις μέρες κοινής συνάντησης με όλους τους εκπαιδευτικούς και τη διεύθυνση του σχολείου.

Σε κάθε περίπτωση τονίζουμε πως πέρα από τις καθορισμένες συναντήσεις, τόσο τις κοινές για όλο το σχολείο, όσο και τις συναντήσεις κάθε Πέμπτη της τάξης μας, είμαστε πάντα πρόθυμοι να εξυπηρετήσουμε και όποιον γονέα ζητήσει έκτακτη συνάντηση για λόγους που εκείνος θεωρεί σκόπιμο. Δεν έχετε παρά να επικοινωνήσετε μαζί μας στα τηλέφωνα που σας έχουν δοθεί, ή να αποστείλετε e-mail, ή να μας στείλετε γραπτό μήνυμα με το ίδιο το παιδί, ώστε να κλείσουμε ραντεβού.

Ας μην ξεχνάμε ότι στον αγώνα της διαπαιδαγώγησης των παιδιών, γονείς και δάσκαλοι είναι και πρέπει να είναι συνεργάτες. Και πως η συνεργασία δεν επιτυγχάνεται μόνο με τη συχνή επικοινωνία αλλά και με την ανάπτυξη αμοιβαίας εμπιστοσύνης και φιλικού κλίματος. Κι αν δύσκολο φαντάζει κάτι τέτοιο, τουλάχιστον ας το προσπαθήσουμε.


φιλικά

η δασκάλα της τάξης

Ένας γλάρος στην αυλή μας



Φρρρρρρρρ ακούστηκε ξαφνικά!

Τα 21 μικρά κεφαλάκια γύρισαν όλα προς τα παράθυρα:




- Καλέ! Ένας γλάρος στην αυλή μας! είπαν τα παιδιά.

- Ένας γλάρος; ρώτησε η δασκάλα.

- Ένας γλάρος, ένας γλάρος! ακούστηκαν έκπληκτα και τα περιστέρια. Και έτρεξαν αμέσως κοντά στον ... ουρανοκατέβατο επισκέπτη.



- Γλάρος! Είναι πραγματικά γλάρος, ξαναείπε η δασκάλα. Και τι γλάρος!

- Ο γλάρος της Helmepa, συμπλήρωσαν μαγεμένα τα παιδιά.

Μαζευτήκαμε όλοι στα παράθυρα. Κοιτάγαμε - και δεν πιστεύαμε - τον απρόσμενο επισκέπτη.

- Ναι, ναι! Αυτός είναι, είπε ένα κορίτσι και τέντωσε το χεράκι του προς την αφίσα που κρεμόταν στον τοίχο.

- Και τι θέλει στην αυλή του σχολείου μας ο γλάρος της Helmepa; αναρωτηθήκαμε όλοι. Οι γλάροι ζουν στη θάλασσα και στις ακτές, όχι σε αυλές!

- Έλα μου ντε, είπε σκεπτική δασκάλα. Δε σας περνά καθόλου από το μυαλό τι έφερε το γλάρο της Helmepa στο σχολείο μας;




- Ωχ, όχι... ψιθύρισαν στενοχωρημένα τα παιδιά, προσέχοντας τι άλλο υπήρχε στην αυλή εκτός από τα περιστέρια και το γλάρο.

- Την πατήσαμε, είπε ένα αγόρι και τα μαγουλάκια του είχαν γίνει σαν το παντζάρι. Και σας έλεγα να προσέχουμε, να μην πετάμε τα σκουπίδια μας στην αυλή. Πάτε παραλία; Βάλτε τα σκουπίδια στη θέση τους! Έτσι δε λέει το γλαράκι μας;



- Ε, λοιπόν, το ίδιο δεν πρέπει να κάνουμε και στην αυλή του σχολειού μας;

ΠΑΤΕ ΑΥΛΗ; ΒΑΛΤΕ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ!

- Δίκιο έχεις, συμφώνησαν όλα τα παιδιά. Κι έσκυψαν στενοχωρημένα το κεφαλάκι τους.

Στο μεταξύ, έξω στην αυλή, γίνονταν πράγματα και θαύματα.



Ο γλάρος και τα περιστέρια κουβέντιαζαν του καλού καιρού και παρότι κανένας μας δεν ξέρει τη γλώσσα των πουλιών ήμασταν κάτι παραπάνω από σίγουροι για το τι λέγανε. Βέβαιο είναι πως εκείνος θα ρώταγε ποιος φταίει κι έχει τέτοια χάλια η αυλή κι εκείνα τα ... μαρτυριάρικα θα του είχαν κιόλας αποκαλύψει ότι τα δικά μας τα χεράκια φταίνε.

Χαρτοπετσετούλες από σάντουιτς, σακουλίτσες από πατατάκια, μέχρι ολόκληρα κομμάτια από κέικ και τυρόπιτες, ως και μπουκαλάκια από νερό και κουτάκια από χυμούς... Απομεινάρια από το διάλειμμα που μόλις είχε τελειώσει.

Και να πεις πως δεν έχει δοχεία για σκουπίδια η αυλή μας; Ή ακόμη πως δεν τη βρήκαμε κατακάθαρη σήμερα το πρωί από τα χεράκια της καλής μας της κ. Σοφίας; Να μην το πεις. Γιατί δε θα είναι αλήθεια...

Αυτά σκεφτόμασταν όλοι μα ξαφνικά έγινε κάτι απίστευτο! Τα περιστέρια έσκυψαν με τις μυτούλες τους στην αυλή και άρχισαν να μαζεύουν τα σκουπίδια! Ώσπου να πεις κύμινο η αυλή έλαμπε από καθαριότητα!



- Τσιμπήστε με να ξυπνήσω, είπε ο μικρότερος της τάξης. Δεν μπορεί, όνειρο βλέπω!

Όνειρο όμως δεν ήταν. Και τότε ακούσαμε όλοι ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ από το γλάρο. Και μη ρωτήσετε τα τι και τα πώς... Το ακούσαμε και το καταλάβαμε κι ας μην ξέρουμε τη γλώσσα των πουλιών. Γι' αυτό και του απαντήσαμε κι εμείς στη δική μας γλώσσα, σίγουροι πως κι εκείνος θα καταλάβει.

Τι; Ε, αυτό όλοι το καταλαβαίνετε. Ή τουλάχιστον θα έπρεπε... Πως δε θα ξαναπετάξουμε το παραμικρό σκουπιδάκι στην αυλή. Και όλοι θα φροντίζουμε να την κρατάμε καθαρή και όμορφη.

Το γλαράκι μάς χάρισε ένα μεγάλο χαμόγελο κι έπειτα χαρούμενο άπλωσε τα φτερά του και χάθηκε στους ουρανούς.

- Στο καλό! Στο καλό! του φωνάξαμε. Και βάλαμε το χέρι μας στην καρδιά, σημάδι πως θα κρατήσουμε την υπόσχεση που του δώσαμε.

- Αρκεί να βοηθήσουν και τα άλλα παιδιά του σχολείου, είπε κάποιος.

- Θα βοηθήσουν, γιατί να μη βοηθήσουν; του απαντήσαμε. Θα φροντίσουμε εμείς να μάθουν όλα τα παιδιά του σχολείου τι έγινε σήμερα στην αυλή. Και είμαστε σίγουροι πως όλα τα παιδιά θα βοηθήσουν. Και όλοι θα θυμούνται το σύνθημα:

ΠΑΤΕ ΑΥΛΗ; ΒΑΛΤΕ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ!



Ποταμός Αχέροντας




Εκβολές Αχέροντα

Εδώ η θάλασσα και το ποτάμι γίνονται ένα


Οι εκβολές όπως φαίνονται από το ποτάμι


Η πρώτη επαφή με την πανίδα του Αχέροντα: Νεροχελώνες



Οι όχθες του Αχέροντα έχουν πλούσια χλωρίδα





Ένας πληθυσμός από νούφαρα. Δυστυχώς δεν είναι η εποχή της ανθοφορίας τους...



Συναντάμε και δεύτερο σημαντικό δείγμα της πανίδας του ποταμού και μάλιστα της ορνιθοπανίδας: Μια αηδονοφωλιά!



Κρεμασμένη κυριολεκτικά πάνω από το νερό

Την κοιτώ και μου θυμίζει "κάμερα"... Ώστε αυτό είναι το σπίτι του αηδονιού;



Λιβελούλες! Τις βλέπετε; Είναι μικρές και μπλε! Μέρος κι αυτές της γοητευτικής πανίδας του Αχέροντα!



Όσο ανεβαίνουμε στο ποτάμι η χλωρίδα γίνεται όλο και πιο πυκνή και όλο και πιο ψηλή...



Σε κάποια σημεία η βλάστηση από τις δύο όχθες ενώνεται και δημιουργεί αψίδες πάνω από τα κεφάλια μας. Δεν είναι όνειρο;



Ωχ! Ένα δέντρο βυθισμένο στη μέση του ποταμού. Αδύνατον να προχωρήσουμε παραπάνω. Ο βαρκάρης γυρίζει το τιμόνι και αρχίζει το ταξίδι της επιστροφής.
Ευτυχώς... γιατί ένα ταξίδι στον Αχέροντα δεν ξέρεις πού μπορεί να σε βγάλει.

Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι από δω περνούσαν οι ψυχές των νεκρών πηγαίνοντας για τον Άδη. Τις συνόδευε ο θεός Ερμής, ο ψυχοπομπός. Φτάνοντας στις πηγές του ποταμού, συναντούσαν τη λίμνη Αχερουσία.

Εκεί τους περίμενε ο Χάροντας με τη βάρκα του. Κάθε νεκρός έπρεπε να πληρώσει εισιτήριο στο Χάροντα που κόστιζε έναν οβολό. (Τα ευρώ δεν είχαν ακόμη ανακαλυφθεί. )

Κάποτε όμως έφτασε στη βάρκα του Χάροντα ένας πολύ ιδιότροπος νεκρός, ο Μένιππος. Του ζήτησε και του ξαναζήτησε εισιτήριο ο Χάροντας αλλά αυτός τίποτα!

Ένας αρχαίος συγγραφέας, ο Λουκιανός, έχει καταγράψει μάλιστα και την κουβέντα του Χάροντα με το Μένιππο ή μάλλον τον καυγά τους:

(Το βαρκάκι του Χάροντα φτάνει στην όχθη της Αχερουσίας. Οι νεκροί βγαίνουν ένας-ένας πληρώνουν το ναύλο τους (έναν οβολό) στον Χάροντα και χάνονται δεξιά. Τελευταίος βγαίνει ο Μένιππος, που πάει να φύγει χωρίς να πληρώσει. Ο Χάρος τον πιάνει από τον ώμο. )

ΧΑΡΟΣ: Κατέβαινε, βρε καταραμένε, τον ναύλο!
ΜΕΝΙΠ: Δε πα' να φωνάζεις Χάρε, όσο σ' αρέσει.
Χ: Πλέρωσε ρε σου λέω, για το ταξίδι που 'καμες!
Μ: Δε μπορείς να πάρεις από κάποιον που δεν έχει. *
Χ: Καλά! Υπάρχει κάποιος που να μην έχει έναν οβολό;
Μ: Αν είναι και κάνας άλλος, δε ξέρω. Εγώ πάντως δεν έχω.
Χ: Βρωμιάρη. Θα σε πάω στον Πλούτωνα, αν δε πληρώσεις.
Μ: Κι εγώ θα σου ρίξω μία με το κουπί και θα σου σπάσω το κρανίο.
Χ: Τζάμπα ταξίδεψες δηλαδής;
Μ: Ο Ερμής, που με κουβάλησε 'δω, να σε πλερώσει.
Ε: Θα 'πρεπε να πουληθώ ολάκερος αν ήταν να πλερώνω τους πεθαμένους.
Χ: Δε θα το κουνήσω στιγμή από κοντά σου.
Μ: Αν είν' έτσι, βγάλε όξω τη βάρκα και κάτσε. Μα δεν έχω μία! Τι θα πάρεις;
Χ: Δεν ήξερες ρε, πως έπρεπε να 'χεις το ναύλο;
Μ: Το 'ξερα και λοιπόν; Αφού δεν είχα μία, τι να 'κανα; Να μη πέθαινα;
Χ: Δηλαδή μόνο συ θα καυχιέσαι πως τη πέρασες τζάμπα;
Μ: Ε όχι και τζάμπα ρε μάγκα! Νερά έβγαζα, κουπί τράβηξα και μόνο 'γω απ' όλους, δεν έκλαιγα!
Χ: Αυτά δε περνάνε σε βαρκάρη! Πλέρωσε το ναύλο. Δε μπορεί να γίνει αλλιώς!
Μ: Ε τότε γύρνα με πίσω...
Χ: Ωραία τα λες. Να τις φάω κι από πάνω από τον Αιακό!
Μ: Ε τότε μη μου κολλάς.
Χ: Δείξε μου τι έχεις μες στο σακί;
Μ: Λούπινα. Θες λιγάκι; Κι ένα πρόσφωρο.
Χ: Από που μας κουβάλησες βρε Ερμή τούτο το κοπρόσκυλο; Το τι έλεγε στο ταξίδι δε περιγράφεται! Πείραζε και κορόϊδευε όλους τους άλλους κι ήταν ο μόνος που τραγουδούσε ενώ κείνοι θρηνούσανε.
Ε: Δε ξέρεις Χάρε ποιον είχες στη βάρκα; Τον Μένιππο! 'Ανθρωπος τελείως λεύτερος. Τίποτε δεν τονε νοιάζει!

Ο Μένιππος βρίσκει ευκαιρία που ο Χάρος μιλά με τον Ερμή και τη κοπανά...

Χ: Αχ και να σε πιάσω καμιά φορά...

Ακούγετ' η φωνή του Μένιππου από μακριά

Μ: Αν με πιάσεις φίλε μου. Δυο φορές δε μπορείς να με πιάσεις.

*γνωστή φράση που 'μεινε παροιμιώδης:
Ούκ άν λάβοις παρά του μή έχοντος!



Εμείς, ευτυχώς, γυρίζουμε προς τις εκβολές του ποταμού. Δεν ήρθε ακόμη η ώρα μας να ταξιδέψουμε για την Αχερουσία...

Μερικές ακόμη εικόνες του Αχέροντα από το ταξίδι της επιστροφής:











Στο βάθος αχνοφαίνεται πια το "λιμάνι".





Να και ένας ψαράς. Τι ψάρια άραγε να πιάνει στον Αχέροντα;




Να και ένα ψαροκάικο θαλάσσης, ο Θεολόγος. Δεν είναι σαν ζωγραφιά;



Την ώρα που εμείς είχαμε πια φτάσει στο τέρμα, κάποιοι άλλοι άρχιζαν το δικό τους ταξίδι στο ποτάμι. Αχ, και να μας έπαιρναν μαζί τους!!!

_________________

Μην ξεχάσετε να κάνετε κλικ σε όποια φωτογραφία σας αρέσει. Με το κλικ θα τη δείτε σε μεγαλύτερη προβολή!

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ


Ακούσατε, ακούσατε!