Με αφορμή την ενότητα της Γλώσσας: "Ταξίδια στην Ελλάδα", ας κάνουμε κι εμείς ένα διαδικτυακό ταξίδι αναζητώντας βιβλία που μιλούν για ταξίδια, δηλαδή βιβλία ταξιδιωτικά.
Πρώτα πρώτα συμβουλευτείτε τη σελίδα 91 του βιβλίου της Γλώσσας και διαβάστε τις προτάσεις της Ραλλούς.
Έπειτα κάντε κλικ εδώ:
https://sites.google.com/site/tetartakia/bibliotheke
για να δείτε τον Κατάλογο της Δανειστικής Βιβλιοθήκης του σχολείου μας. Πατήστε Λήψη και έπειτα ψάξτε στον κατάλογο για τα βιβλία που προτείνει η Ραλλού. Τα έχουμε στη Δανειστική Βιβλιοθήκη;
Αναζητήστε επίσης στον κατάλογο και άλλα βιβλία που από τον τίτλο τους φανερώνουν πως μιλούν για ταξίδια.
Πατήστε επίσης στον ακόλουθο σύνδεσμο:
http://web.cc.uoa.gr/ptde/epet/Category/c0004.html
για να δείτε έναν κατάλογο με παιδικά ταξιδιωτικά βιβλία. Να πατήσετε στον τίτλο όποιου βιβλίου σας φαίνεται ενδιαφέρον και να μελετήσετε την περίληψή του. Υπάρχει κάποιο από τα βιβλία αυτού του καταλόγου στη Δανειστική μας βιβλιοθήκη;
Επιλέξτε ένα ταξιδιωτικό βιβλίο από τον κατάλογο της Δανειστικής μας βιβλιοθήκης για να το δανειστείτε. Μην ξεχάσετε να σημειώσετε τον αριθμό καταλόγου για να το εντοπίσετε ευκολότερα όταν έρθετε στη Βιβλιοθήκη για δανεισμό.
Μπορείτε επίσης να φέρετε στο σχολείο ένα δικό σας βιβλίο που μιλά για ταξίδια και να το παρουσιάσετε στους συμμαθητές σας.
Τα ταξιδιωτικά βιβλία ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία στον αναγνώστη. Αυτά περισσότερο από κάθε άλλο βιβλίο μας απογειώνουν με τις λέξεις τους και μας ταξιδεύουν νοερά (δηλαδή με το νου). Άλλοτε σε τόπους και μερικές φορές και σε χρόνους. Γιατί υπάρχουν κι αυτά τα ταξίδια, τα ταξίδια με τη μηχανή του χρόνου!
Όπως υπάρχουν επίσης και ταξίδια φανταστικά! Και σ' αυτά υπήρξε αξεπέραστος ο Ιούλιος Βερν. Εκτός από το Γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες, που σας προτείνει η Ραλλού στο βιβλίο της Γλώσσας, ο Βερν έχει γράψει και πολλά ακόμη ταξιδιωτικά βιβλία. Ποιο να πρωτοθυμηθώ από τα βιβλία του και να μη συγκινηθώ;
Το 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα; Με το θρυλικό κάπταιν Νέμο...
Το 5 εβδομάδες σε ένα αερόστατο; Με τις απίθανες περιπέτειες στην άγνωση σε μας Αφρική...
Προσωπικά θεωρώ ότι χάρη στα βιβλία του Ιουλίου Βερν, που τα περισσότερα μιλούν για ταξίδια, και που τα διάβαζα κι εγώ στην ηλικία σας, λάτρεψα τόσο πολύ τις ταξιδιωτικές περιπέτειες που όταν μεγάλωσα θέλησα να τις ζήσω αληθινά. Και μπορεί μέχρι τώρα να μην κατάφερα να ταξιδέψω ούτε με αερόστατο ούτε και με υποβρύχιο μα στον Ιούλιο Βερν θαρρώ χρωστάω που σπούδασα πλοίαρχος. Και με την ευκαιρία να σας συστήσω και το βιβλίο του:
[...] Στα 1878, πενήντα χρονών πια και διάσημος σ όλο τον κόσμο, ο Ιούλιος Βερν κυκλοφόρησε το "Δεκαπεντάχρονο πλοίαρχο". Ο αρχικός τίτλος του ήταν "Ένας δεκαπεντάχρονος ήρωας", μα, ίσως με υπόδειξη του Χετζέλ, πήρε καινούργιο τίτλο. Απ την πρώτη στιγμή της έκδοσής του, το μυθιστόρημα αυτό, όπως και όλα τα μυθιστορήματα του Ιουλίου Βερν, γνώρισε τεράστια επιτυχία. Χιλιάδες μάτια βούρκωσαν κι άπειρες καρδιές πόνεσαν με τα φριχτά παθήματα των δύστυχων νέγρων της Αφρικής. Ήδη στην Ευρώπη κυκλοφορούσαν και διαβάζονταν άπληστα οι περιγραφές από τις εξερευνητικές αποστολές του Λίβινγκστον, του Στάνλεϊ και των άλλων θαρραλέων σκαπανέων της μαύρης ηπείρου. Μαζί με τις περιγραφές για τόπους εξωτικούς και παραδεισένιους, το αναγνωστικό κοινό πληροφορούνταν τις απάνθρωπες ενέργειες των δουλεμπόρων σε βάρος του ντόπιου πληθυσμού. Ασφαλώς, γράφοντας το "Δεκαπεντάχρονο πλοίαρχο", ο Ιούλιος Βερν θα είχε υπόψη του το ημερολόγιο του Δαβίδ Λίβινγκστον. Απ αυτό παραθέτουμε μια σελίδα, για να σχηματίσει ο αναγνώστης μια ιδέα του τι έγραφε στο ημερολόγιο του ο διάσημος εξερευνητής. (από την εισαγωγή του βιβλίου)
Και είναι αλήθεια πως όταν κι εγώ ταξίδεψα με καράβι, ως δόκιμος πλοίαρχος, κατάφερα αν όχι να εξερευνήσω την καρδιά της Μαύρης ηπείρου, να κάνω όμως τον περίπλου της (δηλαδή το γύρο της) . Και όχι μόνο μία φορά. Μάλιστα σε ένα από τα ταξίδια μου πιάσαμε και στο νοτιότερο λιμάνι της Αφρικής, το Καίηπ Τάουν. Το όνομά της σημαίνει Πόλη του Ακρωτηρίου και είναι αυτό ακριβώς, η πόλη που βρίσκεται κοντά στο περίφημο ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, το σημείο που ενώνονται τρείς ωκεανοί: Ο Ατλαντικός, ο Ινδικός και ο Νότιος παγωμένος ωκεανός.
Όπως καταλαβαίνετε είναι ένα σημείο συνέχεια φουρτουνιασμένο, καθώς ο ένας ωκεανός παλεύει να νικήσει τον άλλο. Τα κύματα που δημιουργούνται στο σημείο αυτό είναι από τα πιο ψηλά που συναντά κανείς ταξιδεύοντας. Γι' αυτό και οι ναυτικοί ονόμασαν το ακρωτήρι "Καλή Ελπίδα"... όπως παλιότερα οι Έλληνες θαλασσοπόροι ονόμασαν τη Μαύρη Θάλασσα "Εύξεινο Πόντο", δηλαδή φιλόξενη θάλασσα αν και μόνο τέτοια δεν είναι.
Τέτοιες λέξεις, που καλοπιάνουν κάτι κακό, όπως ο Εύξεινος Πόντος και το ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας, λέγονται ευφημισμοί. Υπάρχει μάλιστα και φράση "κατ' ευφημισμό" που περιγράφει αυτή τη διαδικασία να αντικαθιστούμε τις λέξεις που μας φοβίζουν με άλλες, αρχαία συνήθεια των ανθρώπων που μαρτυρά την πίστη τους για τη δύναμη της γλώσσας.
Και δεν ξέρω αν οι ευφημισμοί καταφέρνουν το στόχο τους, να αποτρέπουν το κακό, όμως σίγουρα η γλώσσα έχει τεράστια δύναμη. Εξάλλου κι εμένα με τη γλώσσα κατάφερε ο Ιούλιος Βερν να με ξεσηκώσει για ταξίδια μακρινά.
Τι λέτε; Θέλετε κι εσείς να γνωρίσετε καλύτερα τον Ιούλιο Βερν; Τότε δεν έχετε παρά να κάνετε κλικ εδώ:
http://www.protoporia.gr/author_info.php/authors_id/920273
Να διαβάσετε το βιογραφικό του αλλά και να δείτε τα έργα του. Κάντε κλικ σε όποιο σας ενδιαφέρει για να διαβάσετε περισσότερες λεπτομέρειες.
Βιβλία του Ιουλίου Βερν υπάρχουν και στη βιβλιοθήκη του σχολείου μας. Κι ελπίζω αρκετοί από σας να τα προτιμήσετε...
Επιτρέψτε μου να κλείσω με το αφιέρωμα στα ταξιδιωτικά βιβλία με ένα απόσπασμα δικού μου διηγήματος που αναφέρεται στο Καίηπ Τάουν:
Ταξίδι στο Καίηπ Τάουν
[...] Ξεκολλημένος ο μπουλμές. Και σπινθήρες... Άσχημα τα μαντάτα για την εταιρεία. Η επισκευή αναπόφευκτη. Πήραμε το οκ. Αλλαγή ρότας και προορισμός το Καίηπ Τάουν. Αργά αργά και κάνοντας το σταυρό μας να προκάμουμε. Για να σας γράφω, καταλαβαίνετε, προφτάσαμε το κακό. Ούτε το καράβι κόπηκε στα δυο σαν καρπουζόφλουδα ούτε και έκανε μπαμ. Φυσιολογικά και τα δύο για τέτοιες καταστάσεις.
Πήγαμε λοιπόν στη γιάρδα του Καίηπ Τάουν, στο ναυπηγείο δηλαδή, και επιτέλους ανασάναμε ανακουφισμένοι. Μια βδομαδούλα οφ από βάρδιες στα κύματα και άλλο τόσο βολτίτσα στην άγνωστη πόλη. Μη φανταστείτε βέβαια ραχάτι από το πρωί ως το βράδυ. Οι βάρδιες είναι βάρδιες ακόμη και στο λιμάνι. Και μη φανταστείτε πως τέτοια καράβια πάνε και δένουν στην κεντρική προβλήτα. Και δουλειά έπρεπε να δουλέψεις και αρκετά χιλιόμετρα από την πόλη ήμασταν. Αλλά και έτσι, τον κρατάς το ναυτικό να μη βγει έξω;
Φυσικά σε τέτοιους τόπους δεν πας μόνος σου. Και μάλιστα εκείνη την εποχή. Μπουλούκι όλο το τσούρμο κινήσαμε για τη βόλτα. Κάποιος ατζέντης ήρθε και μας παρέλαβε και μάλιστα Έλληνας. Πρώτα για ψώνια. Τι ψώνια δηλαδή; Εγώ καινούρια ήμουν ακόμη στο καράβι και δεν είχα να παίρνω και πολλά. Και δοκιμάκι... Από όλη την αγορά του Καίηπ Τάουν μόνο λίγες κάρτες πήρα να θυμάμαι τον τόπο και μια πετσέτα Adidas... Ανάγκη κι αυτή γιατί του καραβιού ήταν τρύπιες και της κακιάς ώρας. Τόσα χρόνια μετά ακόμη την κρατάω κι ας άρχισε να μοιάζει με τις βαπορίσιες. Μα είναι με θαλασσινό ιδρώτα αγορασμένη. Πώς να την πετάξεις;
Και θυμάμαι και μια γκάφα περιωπής... Μπαίνουμε σε ένα φαρμακείο, ένας συνάδελφος ήθελε κάποιο φάρμακο, και βλέπω κάτι σοκολατάκια. Όπα! λέω. Εδώ τα φαρμακεία τους έχουν και γλυκά. Τα αγοράζω όλο χαρά και την άλλη μέρα στο βαπόρι παιδευόμουν να καταλάβω γιατί ήταν τόσο άγλυκα. Ε, ρημάδια αγγλικά... Πού να καταλάβω ότι ήταν για διαβητικούς...
Κι αφού τελειώσαμε με τα ψώνια, γυρνάει ο ατζέντης και μας λέει να πάμε σε μια ταβέρνα ελληνική. Χαράς ευαγγέλια. Επιτέλους να φάμε ανθρώπινο φαΐ. Αχ, τι το θέλαμε...
Πάμε, που λέτε, και όλα καλά και όλα ωραία. Να γλείφεις τα δάχτυλά σου. Και να μας λένε εκεί οι μετανάστες οι ρωμιοί τα δικά τους και να τους λέμε κι εμείς. Πούθε είσαι πατριώτη και μην ξέρεις έναν τάδε κτλ. Και κάποια στιγμή μας βάζουν και τα σχετικά τραγούδια - ελληνικά φυσικά - και αρχίζει ο χορός. Ζεμπεκιά θυμάμαι. Το αφεντικό του μαγαζιού ο χορευτής. Και πάνω στο τσακίρ κέφι κάνει μια και τραβάει το τραπεζομάντιλο με όλα τα συμπράγκαλα. Πιάτα ποτήρια και μπουκάλια όλα θρύψαλα.
Βγαίνει τρέχοντας η κοπέλα, μια μικροκαμωμένη μαυρούλα, από την κουζίνα να μαζέψει τα σπασμένα γυαλικά. Και ξαφνικά βλέπουμε το δικό μας, τον Έλληνα και αφεντικό του μαγαζιού, να της δίνει με όλη του τη δύναμη μια κλοτσιά που άλλο να τη διαβάζεις και άλλο να τη βλέπεις. Δίπλωσε το κορίτσι στη μέση και βόγκηξε που να σου σπαράζει η καρδιά.
- Τι κάνεις ρε; Γιατί την κλότσησες τη φουκαριάρα; Ρώτησε ο πρώτος που κατάφερε να συνέλθει από την τεράστια έκπληξη.
Και η απάντηση η αναπάντεχη:
- Έτσι θέλουν οι αράπηδες. Αν δεν τους χτυπήσεις σηκώνουν κεφάλι!!!
Γεια σου, ελληναρά μου! Εκπρόσωπε εκείνου του λαού που θέλει να λέει πως κρατά από αρχαία Ελλάδα. Και πολιτισμό που έδωσε τα φώτα στην οικουμένη, τρομάρα μας...
Λίγο αργότερα πήγαμε όλοι με τη σειρά στην τουαλέτα και βγάλαμε το φαΐ που είχαμε φάει. Καλύτερα βαπορίσιο φαγητό, ακόμη καλύτερα να ανακατεύεσαι από τα μποφόρια μα όχι αυτό. Όχι αυτό που σε κάνει να ντρέπεσαι που γεννήθηκες άνθρωπος... Καλύτερα ζώο, να βλέπεις και να μην καταλαβαίνεις και να μη σκέφτεσαι.
Όταν μετά από πολλά χρόνια πήραμε στην Ελλάδα το μαύρο μαντάτο για τον αγαπημένο μου ξάδερφο, η ξεχασμένη σκηνή με εκείνη τη μαυρούλα στο Καίηπ Τάουν βρικολάκιασε ξανά τις νύχτες μου. Μαύρος κι εκείνος που σκότωσε το Μανόλη μας. Στο Γιοχάνεσμπουργκ το φονικό. (Το Γιοχάνεσμπουργκ είναι πόλη της ίδιας χώρας με το Καίηπ Τάουν.) Ληστεία ένοπλη...
Έκλαιγα για το Μανόλη... έκλαιγα και για κείνους τους δύστυχους ανθρώπους που όσο και να ήθελα δεν μπορούσα να κάνω πως δεν ήξερα και το δικό τους δίκιο. Δεν τόλμησα όμως ποτέ να το υπερασπιστώ στο θειο μου. Λένε τέτοια πράγματα σε έναν πονεμένο και χαροκαμένο πατέρα;
Πάνε χρόνια που ο θείος μου κοιμάται τον ύπνο τον ανεξύπνητο. Ήσυχος πια από το δράμα του παιδιού του και λίγα χρόνια αργότερα και του εγγονού του. Ληστεία και στη δεύτερη περίπτωση. Ξεφόρτωνε του γάμου του τα δώρα στην πυλωτή του σπιτιού... Μαύρος και πάλι ο ληστής και δολοφόνος...
Μ' αυτόν τον καημό έφυγε ο θείος μου. Από το τελευταίο του ταξίδι στην Αφρική, 14 του Ιούνη του '98, μου έστειλε τούτη την κάρτα:
Το Καίηπ Τάουν. Η πόλη που ζει ο άλλος μου ξάδερφος. Και το βουνό Τραπέζι. The Table Mountain... Ίδιο με εκείνη τη μέρα του '81 που το αντίκρισα από τη γέφυρα του πλοίου. Τουλάχιστον ας έχει αλλάξει πια η ζωή των ανθρώπων. Να μην κλοτσάνε οι λευκοί τους μαύρους... Να μη σκοτώνουν οι μαύροι τους λευκούς. Να ζούνε επιτέλους ανθρώπινα.
Εγώ δεν πρόκειται εκεί να ξαναπάω. Και τότε που πήγα λίγα πράγματα πρόλαβα να δω. Σχεδόν τίποτα. Ή μπορεί και όλα...
Κρατάω αυτή την κάρτα κολλημένη στα πλακάκια της κουζίνας μου. Κάθε φορά που στρώνω το τραπέζι σηκώνω τα μάτια και εκεί στέλνω τη δική μου προσευχή. Να είναι άνθρωποι οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Και μονιασμένοι να μοιράζονται το ψωμί της κάθε μέρας. Όχι τον άρτον τον επιούσιον αλλά τη χαμένη μας ανθρωπιά, Κύριε... Όπως κι αν σε λένε... Και σε όποιον άνθρωπο. Λευκό ή μαύρο ή κίτρινο. Να, σαν και τα λουλουδάκια αυτής της κάρτας. Χίλια χρώματα και όλα όμορφα. Και όλα χρειαζούμενα για το θαύμα της ζωής.
_____________________
* ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Φέτος στο Καίηπ Τάουν θα διεξαχθεί το παγκόσμιο κύπελο ποδοσφαίρου, το Μουντιάλ όπως το λέμε συνήθως. Στο παρελθόν η χώρα αυτή, η Νότια Αφρική, έτσι είναι το όνομά της, ήταν αποκλεισμένη από τα παγκόσμια αθλητικά γεγονότα. Και ο λόγος ήταν η ρατσιστική της πολιτική απέναντι στους μαύρους. Να σκεφθείτε ότι ακόμη και στα παγκάκια στα πάρκα τους υπήρχε ταμπελάκι που έγραφε: ONLY WHITE ή ONLY BLACK. Δηλαδή δεν επιτρεπόταν οι μαύροι να καθίσουν στα ίδια παγκάκια με τους λευκούς. Και γενικά οι μαύροι εκείνα τα χρόνια δεν είχαν καθόλου δικαιώματα και οι λευκοί τους αντιμετώπιζαν λες και ήταν ζώα.
Τώρα πια όλα αυτά είναι παρελθόν. Οι μαύροι ξεσηκώθηκαν και κατάφεραν να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα με τους λευκούς κατοίκους της χώρας. Μάλιστα ένας από τους μαύρους επαναστάτες, ο Νέλσον Μαντέλα, έγινε και πρόεδρος της χώρας.
Και φέτος το καλοκαίρι που στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής θα αγωνιστούν οι καλύτερες ομάδες ποδοσφαίρου της γης, αδερφωμένοι οι άνθρωποι θα χειροκροτούν τους αθλητές και ανάμεσά τους και πολλούς μαύρους αθλητές, γιατί είναι γνωστό ότι οι μαύροι ποδοσφαιριστές ξεχωρίζουν από τους λευκούς γι' αυτό και είναι περιζήτητοι σε όλες τις ομάδες του κόσμου.
Θαρρώ λοιπόν ότι το Μουντιάλ φέτος γίνεται στην πιο κατάλληλη χώρα του κόσμου. Κι εκτός από γιορτή του ποδοσφαίρου θα είναι και γιορτή της νίκης κατά του ρατσισμού. Αχ, πώς θα ήθελα να βρεθώ εκεί. Να απολαύσω και το αγαπημένο μου ποδόσφαιρο μα και να δω επιτέλους τους ανθρώπους αδερφωμένους. Να κάθονται αγκαλιασμένοι στις κερκίδες χωρίς οι ταμπελίτσες της ντροπής να τους χωρίζουν σε μαύρους και σε λευκούς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε εδώ το σχόλιό σας κι εμείς θα φροντίσουμε το συντομότερο δυνατό να δημοσιευτεί.