Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις!
Είτε συμφωνεί κάποιος με τον Κοέλιο είτε διαφωνεί, η αλήθεια είναι πως ο συγγραφέας του Αλχημιστή δε μας είπε κάτι καινούριο. Απλά επανέλαβε μια παλιά αλήθεια και το μόνο νέο στοιχείο ήταν η συνωμοσία του σύμπαντος... Λες και το σύμπαν έχει αυτιά και ακούει τις επιθυμίες του καθενός μας και έπειτα τρέχει να τις εκτελέσει για να μας ευχαριστήσει. Είναι όμως έτσι;
Αρκεί κανείς να σκεφτεί την περίπτωση που δυο άνθρωποι επιθυμούν το αντίθετο. Τι θα κάνει τότε το σύμπαν; Ποιανού το χατίρι θα ικανοποιήσει;
Για να μην αδικούμε όμως τον Πάολο Κοέλιο θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι λογοτέχνες έχουν το δικαίωμα να εκφράζονται με τη γλώσσα της ποίησης ώστε μεταφορικά και συμβολικά να αποκαλύπτουν στους ανθρώπους τις μεγάλες αλήθειες, αυτές που ο νους μας δεν είναι εύκολο να προσεγγίσει με τη λογική. Μια τέτοια αλήθεια είναι και η τεράστια δύναμη που κρύβει μέσα του ο κάθε άνθρωπος. Κι αυτή δεν είναι άλλη από τη θέλησή του.
Οι άνθρωποι που διαθέτουν ισχυρή θέληση σπάνια αποτυγχάνουν στη ζωή τους. Ακόμη και αν συναντήσουν τεράστια εμπόδια, με την επιμονή και την υπομονή τους καταφέρνουν να τα ξεπερνούν. Όσο τουλάχιστον είναι δυνατόν...
Τι όμως δίνει αυτή την ακατανίκητη δύναμη στον άνθρωπο; Ποιο είναι το μαγικό κουμπάκι;
Η πίστη. Αυτή και μόνο.
Έχεις πίστη; Μπορείς να έχεις τα πάντα. Ή σχεδόν τα πάντα.
Δεν έχεις πίστη; Δεν έχεις τίποτε.
Η αλήθεια που ο Κοέλιο "αντέγραψε" γράφτηκε αιώνες πριν στις σελίδες του Ευαγγελίου και μάλιστα σε γλώσσα ελληνική:
Η πίστις σου σέσωκέ σε!
Και σημαίνει: Σε έσωσε η πίστη σου.
Φράση που την είπε ο Ιησούς σε ανθρώπους που θεράπευσε από χρόνια προβλήματα για να τους βοηθήσει να καταλάβουν ποια είναι η μεγάλη δύναμη του καθένα μας. Μια δύναμη που ο καθένας μπορεί να αποκτήσει. Δύναμη που κανείς άλλος δεν μπορεί να σου τη στερήσει, εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Πίστη όμως σε τι; Πίστη στον σκοπό σου, πίστη πως μπορείς να τα καταφέρεις, δηλαδή πίστη στον ίδιο τον εαυτό σου. Αλλά και πίστη σε εκείνη την ανώτερη δύναμη που οι άνθρωποι ονομάζουν Θεό. Ιδιαίτερα όταν ο σκοπός μας είναι πολύ δύσκολος και νιώθουμε αδύναμοι να τον επιτύχουμε με τις δικές μας ατομικές δυνάμεις. Αυτή την ανώτερη δύναμη, το Θεό, ο Κοέλιο την ονόμασε Σύμπαν. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για το ίδιο πράγμα, όπως και αν το ονομάζει κανείς...
Προσέξτε όμως, όλα ξεκινούν από τον άνθρωπο και τη δική του επιθυμία, τη δική του θέληση, την πίστη του. Ούτε ο Θεός ούτε και το Σύμπαν θα μας βοηθήσουν αν εμείς δε διαθέτουμε πίστη. Άρα είναι στο χέρι μας να πετύχουμε ή όχι. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Εκτός αν δεν καταφέρουμε να το πστέψουμε. Βλέπετε πώς ξαναγυρνάμε στο ίδιο; Όλα είναι θέμα πίστης.
Ακόμα και όταν όλα είναι μαύρα; Όταν νιώθουμε να μας έχει περικυκλώσει το σκοτάδι και όλα να πηγαίνουν στραβά;
Ακόμα και τότε! Και πιο πολύ τότε...
Μόνο που σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται πίστη ατσαλένια. Γιατί κανείς δε λέει πως είναι εύκολο σε δύσκολες στιγμές να διατηρεί την πίστη του. Και δυστυχώς η ζωή πολλές φορές μας φέρνει αντιμέτωπους με δυσάρεστες καταστάσεις και προβλήματα που φαντάζουν άλυτα. Μακάρι αλλιώς να ήταν τα πράγματα, αλλά όλοι ξέρουμε πως δεν είναι.
Μια αρρώστια, ένας θάνατος, μια οικονομική καταστροφή, μια αποτυχία στις εξετάσεις πάντα καιροφυλακτούν και απειλούν τον καθένα μας να τον πετάξουν στα τάρταρα. Όπως και το καραβάκι που βγαίνει για ταξίδι, έτσι είναι και η ζωή του καθενός μας. Θα συναντήσει και μπουνάτσες αλλά θα περάσει και τρικυμίες. Εκεί λοιπόν να σε δω, στα δύσκολα. Γιατί στα εύκολα όλοι τα καταφέρνουν. Εξάλλου μια θαλασσινή παροιμία λέει:
Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται!
Και τι κάνει ο κάθε καπετάνιος όταν πέσει σε ... φουρτούνα; Στρέφει το βλέμμα στον ουρανό και παρακαλεί το Θεό και τον άγιο της θάλασσας, τον αη - Νικόλα να τον σώσει; Ε, πάλι θα σας πω μια παροιμία, γεννημένη από την ίδια τη ζωή:
- Αη - Νικόλα, βόηθά με!
- Κούνα κι εσύ τα χέρια σου!
Έτσι λένε πως απαντά ο άγιος Νικόλαος στις ικεσίες των ναυτικών. Πως για να τους βοηθήσει πρέπει να προσπαθήσουν και οι ίδιοι και όχι άπρακτοι να περιμένουν τη σωτηρία εξ ουρανού.
Το ίδιο ακριβώς νόημα είχε και μια αρχαία παροιμία:
Συν Αθηνά και χείρα κίνει!
Παροιμία από τον καιρό που οι άνθρωποι του τόπου μας πίστευαν στους δώδεκα θεούς, ανάμεσα στους οποίους ήταν και η Αθηνά. Και τι λέει η παροιμία αυτή; Να κουνάς και τα δικά σου χέρια, να μην τα περιμένεις όλα από την Αθηνά!
Να λοιπόν γιατί λέμε πως ο Κοέλιο δεν ανακάλυψε κάτι καινούριο, επανέλαβε απλά μια παλιά αλήθεια, γνωστή στους ανθρώπους από τα αρχαία χρόνια. Παρόλα αυτά, συχνά λησμονούμε αυτή τη μεγάλη αλήθεια. Χάνουμε το κουράγιο μας και απελπιζόμαστε και μοιρολαστρικά περιμένουμε να έρθει από μόνη της η λύση στο πρόβλημα...
Είναι οι στιγμές που μας νικάει ο φόβος. Οι στιγμές που χάνεται η πίστη μας.
Τέτοιες στιγμές, που κανένας δε θέλει να ζήσει αλλά και κανένας δεν μπορεί να αποφύγει, ας θυμόμαστε το παρακάτω τραγουδάκι για να βρίσκουμε και πάλι τη δύναμή μας:
Τα Χριστιανόπουλα θα πάμε με φτερά
να πούμε μήνυμα που φέρνει την χαρά.
Μας περιμένει με λαχτάρα όλη η γη
κι εμείς κινήσαμε πρωί με την αυγή.
Τίποτα στον δρόμο δε μας σκιάζει
ούτε η μπόρα ούτε το χαλάζι.
Έχουμε μαζί μας το Χριστό
σύντροφο χαράς πατέρα κι αδελφό.
Εμπρός με μια ψυχή, μας περιμένει η γη
Ο πόνος άπλωσε το πέπλο του παντού
γιατί ξεκίνησε απ' τη χώρα του κακού.
Η γη γονάτισε και δεν αντέχει πια,
το κύμα θέριεψε και σπάσαν τα κουπιά.
Όμως εμείς το φως και τη γαλήνη
θα σκορπίσουμε μέσα στη δίνη,
μέσα στο σκοτάδι όλης της γης
μήνυμα θα φέρουμε μιας θείας χαραυγής.
Εμπρός με μια ψυχή, μας περιμένει η γη.
Ναι, καμία συνωμοσία δε χρειάζεται. Μόνο πίστη! Και δύναμη να ελπίζουμε πως θα τα καταφέρουμε. Αρκεί να προσπαθήσουμε!
Ας φροντίζουμε λοιπόν αυτό το μικρό λουλουδάκι μέσα στην ψυχή μας. Το λουλουδάκι της πίστης. Γιατί δεν ξέρουμε πότε θα το χρειαστούμε. Μην περιμένουμε δηλαδή πρώτα την αναποδιά για να αναζητήσουμε την πίστη. Σε ψυχή που υποφέρει δε φυτρώνει πίστη, όπως δε φυτρώνει το λουλούδι στη βαρυχειμωνιά.
Νωρίς νωρίς να το φυτέψουμε. Και να το φροντίζουμε συνέχεια. Ώστε όταν μας χτυπήσει το κακό την πόρτα, να έχει θεριέψει, να έχει βγάλει κλώνους και φυλλώματα. Τόσα που να μην αφήσουν να τρυπώσει στην ψυχή μας ο φόβος και η απελπισία.
Μόνο μια τέτοια ψυχή, περιβόλι ολάνθιστο με πίστη, δεν κινδυνεύει να χαθεί ακόμη και όταν βρεθεί απέναντι στο χειρότερο. Ακόμη και τότε βρίσκει τη δύναμη να φωνάξει:
Ο ΤΟΛΜΩΝ ΝΙΚΑ!
Κι ο ποιητής από τα βάθη του χρόνου ας του ψιθυρίζει:
Θέλει αρετή και τόλμη
η ελευθερία...
____________
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Γράφτηκε με αφορμή τη σημερινή ενότητα των Θρησκευτικών: "Πού οδηγεί ο δρόμος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε εδώ το σχόλιό σας κι εμείς θα φροντίσουμε το συντομότερο δυνατό να δημοσιευτεί.